Adriaan Boele flippert zich suf met handbediende Superbuggy in EK Autocross, “Spannender dan Formule 1”

Niemand neemt Adriaan Boele zijn deelname aan het EK Autocross af. Even leek het erop, toen hij bij zijn ongeluk in 2014 een dwarslaesie opliep, maar gedreven door een ijzeren wilskracht stond hij er in 2016 weer. De volgende uitdaging lijkt nu overwonnen: het optimaal werkend krijgen van handbediening die zijn Superbuggy snel genoeg maakt om tegen de top van het veld te kunnen opboksen. “Dit is spannender dan Formule 1.”

In de werkplaats achter zijn huis in het West-Brabantse Sprundel legt Adriaan Boele vanuit zijn rolstoel de laatste hand aan het gebruiksklaar maken van zijn splinternieuwe DAF XF-truck. “Samen met de jongens van mijn team doe ik alles in eigen huis. Zo hebben we ook de laatste twee Superbuggy’s en daarvoor mijn Škoda Fabia RS omgebouwd naar handbediening. Robbie is helemaal thuis in mechanica en elektra en krijgt ondersteuning van Max, terwijl Marnix verstand heeft van besturingssystemen en het samenstellen van printplaten.” Boele denkt in mogelijkheden, niet in beperkingen. “Toen de leverancier hier de bandenmachine neerzette, zag hij tot zijn ergernis dat ik direct gaten in de pedalen ging boren. ‘Ik heb hem toch zelf gekocht?’ zei ik. ‘Hoe denk je dat ik hem anders kan bedienen dan met stokken?’ De touringcar om naar de EK-wedstrijden te reizen is hier ook helemaal in de werkplaats omgebouwd en onderweg weet mijn vriendin Macy Bartelen, de zus van Mike, er als chauffeur prima raad mee. Op de openbare weg mag ik alleen mijn BE-rijbewijs nog gebruiken, want de rest heeft het CBR ongeldig verklaard, maar niets houdt me tegen om te blijven crossen.” Het komt eruit met een vastberadenheid die je kippenvel bezorgt, zeker als je de voorgeschiedenis kent.

Langs de vangrail schaven
Om het overzichtelijk te houden lopen we met Boele zijn sportieve carrière chronologisch na. “Ik ben niet geboren in een autocrossnest, maar wél in Lopik, waar ik als kleine jongen al naar de wedstrijden ging kijken en besloot dat ik dat ook wilde zodra het mocht, vanaf mijn 18e. Minibuggy en Juniorbuggy bestonden toen immers nog niet. Na een kort avontuurtje met een waardeloze Volkswagen Scirocco stapte ik over naar een Opel Kadett, en na een paar jaar werd ik kampioen bij Rangpang. Bij AC Geffen heb ik ook nog gezeten, maar op een gegeven moment was ik het regionale niveau ontgroeid en wilde ik het hogerop zoeken: vanaf 1998 in het NK en de toenmalige Europokal en vanaf 2004 in het EK. Eerst nog met een tweewielaangedreven Sprinter 2000 die ik van Dirk van Dijk had overgenomen, daarna met een Büchl 4×4 waar een Honda S2000-motor in lag. Wat een machine. Echt gigantisch mooi om daarmee te driften — wat een spelletje op zichzelf is. Dat sinasblikje hier op tafel, daar zou je bij wijze van spreken schampend omheen kunnen draaien zonder het om te stoten. Tijdens EK-wedstrijden schaaf je precies langs de vangrail, met een minimale afstand. Als je eenmaal van vierwielaandrijving hebt geproefd, wil je nooit meer anders.”

Over en uit
Die Büchl, waarmee Boele in zijn laatste NK-seizoen in 2004 op twee punten na de titel miste, trok de aandacht van de Spaanse rallyrijder Alberto Iñaki. “Hij deed er eind 2009 een bod op dat ik niet kon weigeren. Daarna heb ik twee jaar lang Chris Waldschmidt geholpen in het EK, totdat ik in 2012 zelf als rijder terugkeerde met een Superbuggy van Trackline.” Het was de auto waarin Boele op 16 augustus 2014 in Přerov zijn wereld in één klap zag veranderen. “Op de jump kreeg ik geen goede afzet, waarschijnlijk doordat de baan had geleden onder het slechte weer van de nacht ervoor. De neus kwam niet goed los en boorde zich bij het landen zo in de grond. In het ziekenhuis kreeg ik te horen dat ik een gebroken rug en een incomplete dwarslaesie had opgelopen. ‘Nu is het over en uit,’ dacht ik. De buggy, de bus, alles verkochten we.” Tijdens een bezoek aan een EK-wedstrijd in 2015 ging de knop om. “Ik dacht: ‘Als het zo moet, zie je mij hier nooit meer.’ Terwijl ik volop in de revalidatie zat en wist dat ik nooit meer zou kunnen lopen, kochten we in Zweden alweer een bus om te transformeren voor overnachting en transport. Niet zeuren, maar doen — met hulp van de mensen om me heen, die ik ongelooflijk dankbaar ben.”

Brandende Škoda
Er verscheen een Škoda Fabia RS met rallycross-specificaties op het erf, die door het team werd omgetoverd naar handbediening. “De KNAF vond een buggy onverantwoord, omdat ik niet snel genoeg zou kunnen uitstappen bij calamiteiten.” Ironisch genoeg kreeg de federatie in 2018 nog bijna gelijk toen Boele, liggend op de tweede plek in de finale van de EK-wedstrijd in Bauska (Letland), rook uit zijn auto zag opstijgen. “Het leek erop dat de boel in brand stond. ‘Blijven rijden!’ riep Macy via de communicatieset. ‘Hij wil alleen nog volgas.’ ‘Dan trap je de rem maar in.’ ‘Het is 70 graden in de cabine; ik ga dadelijk dood.’ ‘Dan doe je de deur maar open.’ Zo rolde ik met een brandende Škoda over de finish. In plaats van lekker een week op de camping te relaxen tot de volgende wedstrijd in Litouwen, moesten we vol aan de bak om de boel te herstellen. Dat jaar had ik derde kunnen worden in het EK, maar ik greep er net naast doordat ik me gruwelijk ziek voelde tijdens de laatste wedstrijd in Maggiora. Niet geluisterd naar de dokter, die riep dat ik thuis moest blijven… Ik mocht wel op speciale uitnodiging naar het FIA-gala om de derde prijs op te halen voor Nederland, als de deelnemers opgeteld voldoende punten zouden behalen. Dat gebeurde alleen niet, haha!”

Sinterklaas
Na het wegvallen van de Toerwagenklasse op Europees niveau kreeg Adriaan Boele van de KNAF alsnog permissie om in de Superbuggy te stappen. “Een Trackline, overgenomen van Maurice Huisman van Proflex, die mij al vele jaren lang enorm helpt. Natuurlijk moesten we weer handbediening installeren, alleen biedt zo’n auto bijna geen ruimte. Vooral de hydrauliek, zoals de motoraangedreven pomp, de tank en de leidingen, konden we niet kwijt. We hebben het een tijdje met vacuüm en elektronica geprobeerd, maar die systemen reageerden te langzaam. In de Škoda kreeg ik het nog wel werkend voor de bochten, maar bij de Superbuggy’s gaat het zo hard dat je het niet redt. De beste oplossing bleek het monteren van een aantal industriële servomotoren, aangestuurd door kastjes met printplaatjes uit de koker van Marnix.” Die techniek doet zich succesvol gelden in de Alfa-buggy die Boele eind 2023 overnam van Ábrahám Károly. “Hij had een hartinfarct gehad en wilde ’m graag aan mij verkopen. ‘Die past niet in mijn budget,’ zei ik. ‘Dat bepaal ík wel!’ reageerde hij. Kom met Sinterklaas maar langs. Gingen we met de auto en een heleboel reserveonderdelen naar huis.”

Handen tekort Hoewel motorische storingen aan de machtige vierliter Ford V6 van ZMT de laatste wedstrijden opspelen, boekte Adriaan Boele toch een opvallend succes met een zege in de tweede heat van de EK-ronde in Bauska. “De eerste keer een eerste plaats met een handbediende auto,” zegt hij met hoorbare trots. Realisme neemt de overhand wanneer hij desgevraagd zijn kansen op een Europese titel inschat. “Dat zie ik niet gebeuren. Op sommige banen kan ik supergoed uit de voeten, maar op andere circuits kom ik letterlijk handen tekort. Ach, je hoort mij niet zeuren, want ik vind het al geweldig dat het voor mij, na al die toestanden in het verleden, mogelijk is om op dit niveau in het EK te blijven acteren — met dank aan de mensen van mijn team en de sponsoren. We rijden op supermooie, permanente en lekker harde banen van 900 of 1200 meter, met bochten naar links en rechts en hoogteverschillen, bovendien veilig aangelegd met vangrails, wallen en geen greppels. Ik heb bij het verlengen van mijn autocrosslicentie weleens mensen moeten overtuigen van het feit dat ik dit nog kan, en dat vond ik best lastig. Tijdens de EK’s word ik echter door iedereen met open armen ontvangen.”

Tekst & foto’s: Aart van der Haagen, PR